ΠΡΟΣ : ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ

Σήμερα είχα την ανάγκη να γράψω για σένα, 
αγαπημένε μου φίλε κι ας μη σε ξέρω. Θέλω 
να σου δείξω το σεβασμό μου, γιατί η απόφαση 
που πήρες ήταν γενναία. Έφυγες από τη 
ασφάλεια της οικογένειας κι εγκαταστάθηκες σε 
άλλη χώρα. Κάποιοι σε λοιδορούν, αλλά μη τους ακούς. Ξέρουν γιατί έφυγες, αλλά δεν δέχονται
ότι ξέφυγες και πως τώρα προχωράς μπροστά.

Έφυγες, γιατί σέβεσαι τον εαυτό σου. Ντρεπόσουν κάθε φορά που οι γονείς σου, 
σου έδιναν ένα χαρτζιλίκι για να περάσεις τη βδομάδα σου. Ντράπηκες, όταν 
πήρες το πρώτο σου μισθό των 350 ευρώ, από τη δουλειά που βρήκες μέσω 
κάποιου κοινωφελούς προγράμματος. Ντρέπεσαι, που υπήρξες κι εσύ ένας από τους νόμιμα ανασφάλιστους εργαζόμενους. Τα έβαζες με τον εαυτό σου, όταν 
γύριζες σπίτι σου και σε περίμενε το στρωμένο τραπέζι με το αγαπημένο σου 
φαγητό. Σου το πρόσφερε η οικογένεια με αγάπη, όπως με αγάπη  σου έδιναν 
τόσα χρόνια τη δυνατότητα να αποκτήσεις εφόδια, για να έχεις ένα καλύτερο 
μέλλον. Εσύ μόνο ξέρεις, τι στερηθήκατε για να μπορέσεις να σπουδάσεις και 
να μάθεις  μια τουλάχιστον ξένη γλώσσα. 
Έφυγες, γιατί δεν ήθελες να βολευτείς σε μια δουλίτσα. Είχες όνειρα και δεν τα 
ξέχασες ποτέ. Έχεις αξιοπρέπεια και αυτό φαίνεται από την επιλογή σου. 
Ταξίδεψες με νόμιμο τρόπο, προς κάποιο οργανωμένο κράτος και βρήκες μια
δουλειά, αφού κρίθηκες αξιοκρατικά και  ΜΟΝΟ  για τα προσόντα σου. 
Τίποτα δεν σου χαρίστηκε. Ήσουν στην αρχή, ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων. 
Ένας ξένος.
Ο,τι κι αν έχεις καταφέρει μέχρι τώρα, είναι δική σου και μόνο επιτυχία.
Αλλά κι εσένα που έφυγες, πριν από την ελληνική κρίση, σε σέβομαι το ίδιο και 
σε θαυμάζω. Γιατί ίσως δεν ήταν οι οικονομικοί λόγοι που σε ανάγκασαν να πάρεις 
μια τέτοια απόφαση, αλλά προφανώς κάποιοι άλλοι. Άφησες όμως πίσω σου έναν οικονομικό παράδεισο. Πόσοι άραγε έκαναν το ίδιο τότε ;
Σίγουρα όχι αυτοί που τώρα σας κατακρίνουν. Αυτοί που λένε, ότι είναι πιο ικανοί 
και άξιοι από εσάς, γιατί δεν έφυγαν από την Ελλάδα. Τάχα το παλεύουν. Τώρα
τι παλεύουν, πως το παλεύουν και με ποιόν, μόνο αυτοί το ξέρουν. Χαμένοι στις
ιδεοληψίες τους, στο βόλεμά τους και στο δήθεν πατριωτισμό τους, εξυμνούν τον
εαυτό τους, κατηγορώντας εσάς. Είναι αυτοί οι ίδιοι, που πριν κατέβουν από το
αμάξι τους, θα αδειάσουν κρυφά το τασάκι με τα αποτσίγαρα στο δρόμο. Αυτοί
που θα ενοχλήσουν το γείτονα σε ώρες κοινής ησυχίας, αλλά θα διαμαρτυρηθούν
αν κάποιος τους ενοχλήσει. Στη πραγματικότητα σας φοβούνται και σας ζηλεύουν.
Ζείτε σε άλλη χώρα και βλέπετε τα θετικά και τ' αρνητικά της. Μοιραία γίνεται και
η σύγκριση με την Ελλάδα και τους Έλληνες σε διάφορα θέματα. Ευτυχώς, θα 
δείτε με άλλο μάτι τα αρνητικά μας καθώς και την απροθυμία μας και σε ατομικό 
επίπεδο, για τη καλυτέρευση της καθημερινότητάς μας. Λέω ευτυχώς, γιατί θέλω
να ελπίζω, ότι κάποια στιγμή θα μας αναγκάσετε ν' αλλάξουμε προς το καλύτερο.
Βλέπετε....βλέπετε....βλέπετε.....και ξαναφεύγετε.  
Αυτοί φοβούνται το γυρισμό σας, τις διαφορετικές εικόνες που έχετε πια και τις 
πεποιθήσεις που θα καλλιεργήσετε. Όσοι έχουν μάθει να επιβιώνουν στο χάος, 
δεν θέλουν τη σειρά και τη τάξη. Δεν θέλουν την οργάνωση. Δεν τους αρέσει που
ξεφύγατε και δεν σας κατάπιε η μιζέρια και η κατάθλιψη. Δεν τους αρέσει που
μαθαίνετε να ζείτε, χωρίς την ανάγκη του  ''μέσου'' ή του λεγόμενου '' βύσματος''.
Σας ζηλεύουν, γιατί δεν είχαν το ίδιο θάρρος με εσάς. Μπορεί να έχουν πολλά 
πτυχία, ή μπορεί να έχουν πολύ καλές δουλειές  με μεγάλους μισθούς 
( λέμε τώρα !!! ), το γεγονός όμως ότι σας κατηγορούν, δείχνει πως δεν είναι και
τόσο ευχαριστημένοι απ' τη ζωή τους. 
Αισθάνονται μέσα τους ανεπαρκείς και δειλοί. Και αυτό είναι. 
Κανένας δεν είναι πιο Έλληνας από εσάς. Κανένας δεν είναι πιο αγωνιστής από 
εσάς. Όλοι κάνουμε το δικό μας προσωπικό αγώνα για την επιβίωσή μας.
Μην πτοείστε λοιπόν, από τα λόγια του κάθε απαίδευτου συμπατριώτη μας.----